خصوصی‌سازی دانشگاهها در ايران.. ابزار رژيم براي باسوادي كمتر وسركوب بيشتر
بااينكه اصل سوم قانون اساسی ايران بر آموزش و پرورش و تربیت بدنی رایگان برای همه در تمام سطوح، وتسهیل و تعمیم آموزش عالی تاکید دارد اما سیاستخصوصی سازی دانشگاه ها در جامعه ايران جای دارد.
نويسنده "نسيمروشنايي" در گزارشي بحران خصوصي سازي حوزه آموزش عالي ودانشگاه ها در ايرانرا مي پردازد.
خانم روشنايي تاكيد كرد كه پس از جنگ ایران وعراق، نئولیبرالیسم در لوای سیاستهای نظام اقتصادی ايران تزریق شد.
بنابراین، خصوصی سازی به شکلی دفرمه وارد نظاماقتصادی ایران شد. وبعنوان فرصتی براي جناح های مختلف حکومت و وابستگانشان بازیگراناصلی بخش خصوصی باشد حوزه آموزش عالی نیز اوضاع ازاین حوزه ها بود.
حکومت با این ادعا که ظرفیت مالی گسترش آموزش عالیبرای تمام مردم را نداشت، از دهه شصت شمسی به بعد، دانشگاه های آزاد، دانشگاه پیامنور، دانشگاه های شبانه، پردیسهای بین الملل، دانشگاه های غیر انتفاعی و علمی کاربردیرا تاسیس کرد.
به این ترتیب دولت به بخش خصوصی خوش آمدگفت و خودبا تاسیس دانشگاه پیام نور و دوره های شبانه، بازیگر اصلی بخش خصوصی شد. هم چنیناز زمانیکه مجوز مراکز آموزش عالی انتفاعی صادر شد، افرادی به سراغ آن رفتند که یادولت مرد یا از وابستگان و آشنایان دولتمردان بودند.
خانم روشنايي-در گزارشي اش كه در ماهنامه "خط صلح" نشر شد- اشاره كرد كه پس از دولت رئيس جمهور پيشين، هاشمي رفسنجانی، در دهه های بعد نیز سیاستخصوصی سازی کماکان گسترش یافت، ورفته رفته هزینه ای که به آموزش عالی رایگان تعلقمیگرفت نیز کمتر شد و قوانینی تصویب شدند که خدمات رایگان دولتی را در این حوزهپولی کردند.
وي افزود كه خدماتی چون کاهش حمایت مالی دولت ازخدمات رفاهی برای دانشجویان مانند خوابگاه ها، کاهش مدت زمان تحصیل رایگان در دورههای روزانه دانشگاه دولتی، اجاره داد نفضاهای عمومی دانشگاه ها برای سود آوری دانشگاهدر شرایطی که دانشجویان فضایی برای کنشگری سیاسی ندارند، كم تر شد.
علاوه بر خصوصي سازي حوزه آموزش عالي، بسياري از دانشگاهها در ايران مورد سركوب نهادهاي امنيتي قرار ميگيرند از جمله ممنوع شدن هيچ فعاليتصنفي يا سياسي براي دانشجويان وهم اساتيد، همزمان با تشديد اعتراض ها و تظاهرات دانشجويانبر عليه فساد سياسي وبحران هاي اقتصادي كشور.
