اقتصاد ایران در ۴۰ سالگی انقلاب؛ كشتي غرق شده بي ناخدا است

"آب و برق رایگان، مسکن ارزان، تقسیم پول نفت با مردم، از میان بردن فقر و حاشیه‌نشینی و بیکاری…" اینها از جمله وعده‌های بود که روح‌الله خمینی رهبر انقلاب اسلامی در نیمه‌ی دوم سال ۵۷ شعار می‌داد در تلاش برای بهبود اقتصاد ایران.

وعده‌هایی که بعدها پس از پیروزی انقلاب نیز از سوی شخصیت‌های انقلابی که حکومت تازه‌ای بنا نهاده بودند مطرح شد اما هر چه بیشتر زمان گذشت، ناتوانی حکومت اسلامی بیشتر آن را بی‌آبرو کرد و در برابر مردم قرار داد.

به گزارش روزنامه "كيهان لندن"، نتیجه‌ی۴۰ سال زمامداری مدعیان اسلام سیاسی و مدافعان ملی-مذهبی و چپگرای آنها، جز گسترش فقر و تباهی و گرسنگي و از بین رفتن ساختارهایاقتصادی نبوده است به گونه‌ای که صدای برخی"خودی"‌های نظام نیز درآمدهاست.

پس شش ماه بعد از انقلاب، ۲۸ بانک خصوصي و صنایع اتومبیل‌سازی و تولید فلزات اساسی همچون مس، فولاد وآلومینیوم، و دارایی‌های۵۱ سرمایه‌دار صاحب صنایع ایران وبستگان درجه اول آنان "ملی" اعلام شد.

با وقوع انقلاب با توجه به جوّ چپ‌زده و مصادره‌ایکه حاکم بود، بسیاری از سرمایه‌داران و صاحبان صنایع به خارج کشور فرار کردند. دردی‌ماه۱۳۵۸ قانون "حفاظت و توسعه صنایع ایران"در دو ماده تصویب شد. بر اساس این قانون صنایع و معادن بزرگي که صاحبان آن از طریقروابط غیرقانونی با رژیم گذشته، استفاده نامشروع از امکانات و تضییع حقوق عمومی بهثروت‌های کلان دست یافته بودند و برخی از آنها دیگر در ایران نبودند، به تملک دولتدرآمد.

جدا از غارت‌های ابتدای انقلاب، شعارهایی که درقالب "اقتصاد اسلامی"یا"اقتصاد توحیدی" از سوی زمامداران نظامو بوق‌های تبلیغاتی‌اش مطرح بود هیچگاه عملی نشد زیرا جز یک مشت حرف‌های بي ‌ربطبا اقتصاد نبود!

در تمام چهار دهه‌ی گذشته، برنامه‌ریزی‌های نظامبرای توسعه، در عمل، شبکه‌ای از رانت برای خودی‌ها ایجاد کرد که هر بار صدها پروژه‌نیمه‌کاره روی دست دولت بعدی می‌گذاشت و در نهایت گره کور دیگری بر گره‌های قبلی می‌افزود.

همچنین شریان‌های حیاتی اقتصاد کشور به نهادها وسازمان‌های زیر نظر نهادهای نظامي، امنیتی رهبر جمهوری اسلامی سپرده شد که نه تنهاسرمایه و ثروت کشور را غارت می‌کنند بلکه به هیچ فرد و نهادی نیز پاسخگو نیستند.

در این میان شاید بزرگترین "دستاورد"جمهوری اسلامی در ۴۰ سال گذشته پدید آوردن یک شبکه عظیماقتصاد زیرزمینی و ناشفاف باشد که رکورد قابل توجهی در میان حکومت‌های فاسد جهانبه شمار می‌رود.